Ένα αιματηρό χρονικό

ΣΑΒΒΑΤΟ 22 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2009, 8.3Ο ΠΜ.

Eίχα αποφασίσει την προηγούμενη νύχτα να μην βάλω
ξυπνητήρι, για να ξεκουραστώ από την ένταση της εβδομάδας. Μετά πό λίγες ώρες ύπνου ένα φως άνοιξε τα μάτια μου...ένα φως αλλιώτικο από το σύνθες γλυκό καλοκαιριάτικο φως. Μέσα από τις γρύλλιες έμπαινε ο πρωινός ήλιος που κοκκίνισε τα πάντα γύρω μου...αν και μισάνοιχτα τα μάτια μου, ο συνειρμός έγινε  πάραυτα! Πρέπει να είναι φωτιά... πετάχτηκα στο μπαλκόνι...ο ήλιος αιμορραγούσε... άνοιξα την τηλεόραση.....σαπουνόπερες, ταινίες, κινούμενα σχέδια..."μα τί γίνεται", αναρωτήθηκα...μπήκα 

γρήγορα στο internet κι εκεί πρωτοδιάβασα για 

τη φωτιά στο Γραμματικό.

Όσοι με γνωρίζετε καλά, ξέρετε ότι κάνω πυροφύλαξη στην Πάρνηθα. Πήρα τον φίλο και συνεθελοντή Γιώργο να μάθω. Μένει στην Άνοιξη κι έχει ασύρμτο στο σπίτι - ήμουν σίγουρη ότι θα ήξερε....κι επιβεβαιώθηκα. Έμαθα για το ξέσπασμα της φωτιάς στο Γραμματικό αργά τη νύχτα. Κάποιοι λένε ξέσπασε από ανάφλεξη σε χωματερή....άλλοι μιλούν για εμπρησμό. 
Η φωτιά σβήστηκε, μα πολύ νωρίς το πρωϊ αναζωπυρθώθηκε - 

ούτε τα αεροπλάνα δεν πρόλαβαν να σηκωθούν κι ο άνεμος λυσσομανούσε στην κυριολεξία.Στο μεταξύ τα κανάλια άρχισαν να μεταδίδουν 

το κακό. 

Όσο περνούσε η ώρα, περνούσε κι η φωτιά τις γλώσσες της πάνω από τα δέντρα κι έπειτα πάνω κι από σπίτια. Γραμματικό κι έπειτα Βαρνάβας από τη μια και Μαραθώνας από την άλλη. Είχα βρεθεί, θυμάμαι στον Βαρνάβα, πριν από μερικά χρόνια κι είχα εντυπωσιαστεί από την βλάστηση και την ομορφιά.

"Τί θα κάνουμε με την Πάρνηθα", ΄ρωτησα τον Γιώργο. Σημειωτέον, ότι ο Γιώργος είναι συντονιστής της ομάδας μας δασοπυρόσβεσης. Θα πήγαινε με κάποιους να δει τί συμβαίνει.Συνεννοηθήκαμε να κρατήσω δυνάμεις για περιπολία την Κυριακή. Έπεσα για ύπνο μιας ώρας το απόγευμα, στην σκέψη ότι μπορεί και να χρειαζόταν να συνδράμω αργότερα.
Ξύπνησα κι έκατσα στην άκρη του καναπέ με ένα βιβλίο στο χέρι. Αν και στον πρώτο όροφο είχα θέα τον ουρανό. Άλλαζε χρώματα....ο άνεμος μια έφερνε τους γκρίζους καπνούς και μαυρίζαν όλα και μια καθάριζε. Η δύση του ηλίου ήταν από τις πιο αιμτηρές που έχω δει - δυστυχώς είχα την ατυχία να έχω ζήσει κι άλλες φωτιές....Δεν άντεξα...άφησα το βιβλίο στην άκρη, ντύθηκα κι έφυγα. 

Στο μεταξύ μου είπε στο τηλέφωνο ότι η φωτιά πλεόν ξέφυγε στην Πεντέλη από απερισκεψία.Η ομάδα τοποθετήθηκε σε σημείο μαζί με άλλους εθελοντές του Δήμου της περιοχής. 
Κι ήρθαν οι κάμερες για να πάρουν πλάνα κι άρχισαν να σβήνουν όλοι μαζί και κάτι κατάφερναν. Μα με το φευγιό τυο τηλεοτπικού συνεργείου, φύγαν κι οι εθελοντές του Δήμου. Άραγε βαρέθηκαν; Άραγε πήραν εντολή να φύγουν; 

Mα, αν γινόταν αυτό θα έπρεπε να ενημερωθούν οι 
υπόλοιποι, άρα μάλλον δεν έγινε το τελευταίο...κι έτσι 
μείναν οι δικοί μας,4-5 άτομα, να σβήνουν και να μην 
φυλάει τα νώτα τους κανείς και με τις υδροφόρες 
να την έχουν κοπανήσει. Ευτυχώς βρέθηκε πυροσβεστικό 
κοντά και τους απεγκλώβισε με κίνδυνο δικό τους.

Ώρα 21.00.

Φτάνω στη Πάρνηθα, σε σημείο όπου μας υποδεικνύει 

η πυροσβεστική να μείνουμε για έλεγχο. Οι περισσότερες 

δυνάμεις είναι στα μεγάλα μέτωπα. Ήταν ηα κτάλληλη 

ευκαιρία για οποιονδηποτε εμπρηστή να κάνει την Πάνρηθα μπουρλότο. Κι έτσι έγινε. Όταν έφτασα, τα παιδιά μόλις είχαν σβήσει μια μικρή εστία που ξέσπασε από το πουθενά κι εντοπίστηκε από άλλον δικό μας εθελοντή (εθελόντρια για την ακρίβεια) που προτίμησε ανεξάρτητη περιπολία στις στροφές της Πάρνηθας από καφέ στο σπίτι ή στην καφετέρια.

Η ώρα πέρασε και για να εκεμταλλευτούμε δυνάμειςχωριστήκαμε σε βάρδυες. Σημειωτέον, ότι ο 
αντιδασάρχης Πάρνηθας, μας επισκέφτηκε 3 φορές και 
μάλιστα μας έφερε και φαγώσιμα.

Περιπολικά και αυτοκίνητα του φορέα διαχείρισης του

δρυμού όργωναν όλη νύχτα τον ορεινό όγκο της Πάρνηθας.
Κι εμείς εκεί! Με μιαν υδροφόρα παρέα, να σβήνουμε που και που μικρές αναζωπυρώσεις από την μικρή απογευματινή φωτιά,σ το σημείο Μετόχι.Κατά τις 3.30 το πρωϊ ακούσαμε κι πυροβολισμούς! Τρεις με μικρά διαλείμματα από 7-8 τουφεκιές τη φορά - το πιο πιθανό: κηνυγετικές τουφεκιές! Βλέπετε, νέα 

ρυθμιστική για το κηνύγι επιστρέπει το φονικό "σπορ" από τις 20 Αυγούστου καί στην περιοχή!.

Ώρα 5.30. Μαζεύουμε τις εγκαταστάσεις - δηλ. τις αντλίες του νερού που είχαμε απλώσει τριγύρω.

Ώρα 6.00. Στον δρόμο για το σπίτι. Ο ορίζοντας συνεχίζει να αιμορραγεί, μαζί και η καρδιά μας. Δε νομίζω ότι έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα τό τί έχει συμβεί....

Ώρα 6.45. Παρκάρω έξω από το σπίτι. Σε όλη τη διδρομή ακούω το ραδιοόφωνο του ΣΚΑΙ. Πολλά και διάφορα λέγονται από δημοσιογράφους, τις αρχές, τους πολίτες. Μα το πιο σπαρκτικό το είπε μια γιαγιά, 80 ετών, κάτοικος Άνω Σουλίου : Ένα παράπονο έχω από το ραδιόφωνο. Όλη νύχτα μιλάτε για τον Διόνυσο, τον Βαρνάβα, τον Άγ. Στέφανο και την Εκάλη. Ξημέρωσε και πάλι μιλάτε για τον Αγ. Στέφανο και την Εκάλη. Κι από χθες ο δήμαρχός μας παρακαλάει για βοήθεια. 

Το σπίτι μου κάηκε. Εϊμαι μόνη μου..Π Ο Υ Ν Α Π Α Ω ; 
Oι γείτονες με βγάλαν έξω...κάντε κάτι γιατί η φωτιά θα περάσει και στο Κάτω Σούλι. Οι άλλοι έχουν λεφτά να ξαναφτιάξουν τις βίλλες τους. Εμείς είμαστε φτωχοί άνθρωποι...

Και ο χρόνος συνεχίζει το ταξίδι του...αποφασισμένος 
εξ αρχής να μην επιστρέψει ποτέ...

(ευχαριστώ τις εκδόσεις διάπυροΝ,που ανάρτησαν 
το κείμενό μου στην ιστοσελίδα τους, στη θέση 
"προτάσεις/κείμενα"  http://diapyron.com/page_id=43)

ΣΤΑΣΟΥ ΠΛΑΪ ΜΟΥ - ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ, ΜΑΡΤΙΟΣ 2009

ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΘΕΜΑ ΘΑΜΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΑ ΜΜΕ!!!!!!
www.stopcartel.com

ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝ ΚΑΘΩΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΣΤΗΝ 30Η ΗΜΕΡΑ ΑΠΕΡΓΙΑΣ
ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ - ΑΣ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΠΛΑΙ ΤΟΥ!!!!

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΕΝΕΡΓΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Οσοι επιθυμούμε να συμμετάσχουμε σαν ένδειξη ενεργής συμπαράστασης, ας
βρεθούμε δίπλα στον Απεργό Πείνας Θεόδωρο Τενέζο,
το Σάββατο 14-03-09 και ώρα 18.00μμ Πατησίων 70 και Κότσικα,
σταθμός Πλατεία Βικτωρίας, κάτω από το κτήριο της Επιτροπής Ανταγωνισμού.

Ο Θοδωρής Τενέζος κάνει απεργία πείνας εδώ και 30 μέρες έξω από την
Επιτροπή Ανταγωνισμού, στην επόμενη γωνία από το σπίτι μας.
Είχε μία εξαιρετική επιχείρηση, σταθερά και γρήγορα ανερχόμενη, και 200
άτομα δούλευαν στην εταιρεία του. ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΟ ΚΑΡΤΕΛ ΤΟΥ ΧΑΛΥΒΑ
ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥ ΞΑΝΑΠΟΥΛΗΣΕΙ ΥΛΙΚΑ.
ΚΙ Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΕ. Τόσο απλά. - Στο www.tvxs.gr/v6470 - Η ΙΣΤΟΡΙΑ
ΤΟΥ...

Είναι ένας άνθρωπος σαν κι εμάς, αλλά πιο δυνατός που αποφάσισε να εκτεθεί
και να διακινδυνέψει την υγεία του και τη ζωή του για όλους εμάς!!!!

Η ιστορία του δεν αφορά τους επιχειρηματίες μόνο αλλά ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ -
ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ που η ΑΠΟΥΣΙΑ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ δεν μας επιτρέπει να κινούμαστε
σε μία αγορά με ελεύθερο ανταγωνισμό, όπου οι τιμές θα διαμορφώνονταν ΠΡΟΣ
ΤΑ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΜΑΣ!!!
ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ, αφού τα καρτελ στην ΕΛΛΑΔΑ μας αναγκάζουν να αγοράζουμε
ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ αγαθά και υπηρεσίες, με τα ΠΕΝΙΧΡΑ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΑ που φροντίζουν να
μας δώσουν ως εργοδότες!!!!
Κι αν δεν μπορείς να δουλέψεις και να σταθείς στα πόδια σου, είσαι αιώνια
έρμαιο
κι ως κακοπληρωμένος εξαθλιωμένος υπάλληλος
κι ως εκφοβισμένος κακομοιριασμένος ψηφοφόρος.
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΙ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ φυσικά ΑΝΥΠΑΡΚΤΕΣ ΚΑΙ ΔΗΘΕΝ ΕΚΒΙΑΖΟΜΕΝΕΣ
όπως μάθαμε έκπληκτοι προχτες! Έκπληκτοι όχι από το γεγονός, αλλά από την
απάθεια και την απραξία του Υπουργού που το ομολόγησε!
Περισσότερα στο www.stopcartel.com . πολλές πληροφορίες, οι επερωτήσεις στη
Βουλή, όλη η ιστορία του κι εδώ η απεργία μεταδίδεται ζωντανά κάθε ώρα.
Σιγά σιγά ο στόχος είναι να μαζευτούμε πολλοί έστω κι αν απλώς καθόμαστε έξω
στο πεζοδρόμιο μαζί του.
Παρακαλώ προωθήστε το.
Μαρία Ζουγανέλη

Δικηγόρος LLM

Χέυδεν 4 104 34 ΑΘΗΝΑ

Τηλ.: 210 88 29 828 - Κιν.: 6937 061 264

ΦΑΞ: 2130 327 039

Πού μας πάει το πουλμανάκι;

Καθώς ενηληκιώθηκα βγήκα έξω από το σπίτι. Μόνη, αλλά πάντα με τη μαμά και το μπαμπά να ρίχνουν ματιές προσοχής κι αγάπης στα κλεφτά κι άλλοτε στα φανερά, από το παράθυρο.
Στάθηκα στη στάση του λεωφορείου που υπήρχε έξω από το σπίτι μου. Η στάση λεγόταν "ΑΡΧΗ". Ήρθε ένα λεωφορείο και δίχως να το σκεφτώ πολύ μπήκα μέσα. Ένιωθα μια ευχάριστη ταραχή στο στομάχι. Δεν ήξερα πού ακριβώς πήγαινε εκείνο το όχημα, όμως για κάποιο λόγο, μάλλον αυτόν των 18 μου Μαίων, ανυπομονούσα για κάτι...περίμενα κάτι...δεν ήξερα τί...
Πέρασα όμορφα μέρη, κάποια αδιάφορα, κάποια περίεργα. Μετά από μέρες και νύχτες, αφού διασχίσαμε, δρόμους και δρομάκια, πέσαμε σε λακούβες, είδαμε όμορφους ουρανούς στην ανατολή και τη δύση τους, το πούλμαν σταμάτησε. Η στάση λεγόταν "ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ".
Τότε, θυμήθηκα τη μαμά και τον μπαμπά να μου λένε, πριν μου ανοίξουν την πόρτα του σπιτιού για να φύγω, ότι στη στάση με το όνομα "ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ" αν ήθελα, μπορούσα να κατεβώ.
Σημειωτεόν, ότι ένιωθα πάντα τους γονείς να με κοιτούν από εκείνο το παράθυορ, έστω κι αν το πουλμανάκι με είχε πάρει μίλια μακρυά. Κοντοστάθηκα στην πόρτα του οχήματος που άνοιξε κι ένιωσα τη σκέψη τους να με ζεσταίνει κι να με σπρώχνι να κατέβω. Κι έτσι κατέβηκα, πάλι με αυτή την περίεργη ταραχή στο στομάχι, που τώρα είχε εξελιχθεί και σε κρύο ιδρώτα στα χέρια. Συνάμα, αισθανόμουν μια ικανοποίηση για την απόφαση να κατέβω.
Κι έτσι, πέρασε καιρός και μαζί του πέρασα κι εγώ καταστάσεις για τις οποίες τότε κατάλαβα γι αυτή την αίσθηση που ένιωθα στην αρχή και τις στομαχικές ταραχές μου.
Και τα συναισθήματά μου εκτοξέυτηκαν στον ουρανό, όταν έλαβα ένα χαρτί στα χέρια μου. Ήταν το εισιτήριό μου για το επόμενο ταξίδι.
Πήγα λοιπόν στην επόμενη στάση και περίμενα το πούλμαν να έρθει. Η στάση λεγόταν "ΠΤΥΧΙΟ". Αυτή τη φορά ήταν όλα διαφορετικά. Δεν αισθανόμουν άβολα κι ούτε ταραζόταν το στομάχι μου κόμα κι όταν πέφταμε στις μεγαλύτερες νερολακούβες. Αλλά πάντα ένιωθα εκείνη τη ζεστή ματιά να με συντροφεύει - της μαμάς και του μπαμπά.Και τα συναισθήματά μο συνέχιζαν το τρελό τους ταξίδι όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο ψηλά.
Περάσαμε από μέρη που δεν είχα ξαναδεί. Από μεγαλουπόλεις με πολύ ψηλά κτήρια. Με κοστουμαρισμένους άνδρες και καλοντυμένες γυναίκες. Να πηγαινοέρχονται, να πηγαινοέρχονται, να πηγαινοέρχονται....Δεν έβλεπα πάρκα, δεν έβλεπα αγόρια να παίζουν μπάλα σε γειτονιές, κορίτσια να παίζουν λάστιχο και σπιτάκια σε παλτείες. Περνούσαμε καταστήματα με πολύ μεγάλες βιτρίνες. Και πολλές πολλές τηλεοράσεις. Μα κι εκεί δεν έβλεπα το θέατρο της Δευτέρας ούτε τον Μπόλεκ και τον Λόλεκ, παρά μεγάλα τραπέζια, όπου όσοι καθόντουσαν τριγύρω φωνάζαν ο ένας στον άλλον, χτυπιόντουσαν σχεδόν. Όσο περνάγαμε ανάμεσα από διάφορες πόλεις άρχιζα να απορώ, όμως και πάλι ένιωθα μια κάποια σιγουριά για την επόμενη στάση. Η μαμά κι ο μπαμπάς ήταν πάντα στο παράθυρο βλέπετε.
Η επόμενη στάση λεγόταν "ΕΡΓΑΣΙΑ". Κι ήξερα πια, ότι δεν είχα επιλογή για το αν θα κατέβαινα ή όχι. Έπρεπε, πλεόν, να κατεβαίνω σε κάθε στάση. Η έκπληξη ήταν ευχάριστη. Αυτά που έμαθα κι έζησα στη στάση "ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ" μπορούσα να τα εφαρμόζω στη στάση "ΕΡΓΑΣΙΑ" κι επιπλέον με πληρώνανε γι αυτό. Έτσι, είπα στη μαμά και στον μπαμπά, ότι δε χρειαζόταν να ξεροσταλιάζουν πια σ' εκείνο το παράθυρο και να μην ανησυχούν. Όμως αυτοί εκεί, δε το κουνούσαν ρούπι. Ε, ήμουνα σίγουρη πια, ότι το επόμενο πούλμαν θα με πήγαινε στη στάση "ΕΥΤΥΧΙΑ".
Πήρα το επόμενο πουλμανάκι. Μέσα γνωρισα ανθρώπους. Με κάποιους γέλασα πολύ, κάποιους τους ερωτεύτηκα και με κάποιους στεναχωρήθηκα. Όμως ένιωθα καλά κι ανυπομονούσα για την επόμενη στάση, δεν άργησε να έρθει.
Το πούλμαν σταμάτησε. Η στάση λεγόταν "ΖΩΗ".
Τώρα πια κατέβηκα με φοβερό αέρα από το πουλμανάκι. Είχα το πτυχίο μου στα χέρια, πορυπηρεσία, φίλους και σύντροφο. Ε, λέω κι εγώ τώρα θα ζήσω την ευτυχία!
Και ξαφνικά, καθώς ατένιζα τον ουρανό άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς : φωτιές, πολέμους, χοντρούς πολιτικούς, μπαλόνια με λογαριασμούς από φως, νερό, τηλέφωνο, εφορία, δάνει - κι αυτά τα μπαλόνια φουσκώναν ολοένα και περισσότερο.
Σήκωσα το προσωπό μου κόντρα στη βροχή. Άφησα να με ξεπλύνει όλο αυτό το κατεβατό. Κάπου γρατζουνίστηκα, κάπου δάκρυσα. Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα τα χέρια, τα πόδια μου, έπιασα τα μάτια και τ' αυτιά μου κι άφησα ένα ουρλιαχτό να ξεφουσκώσει το στήθος μου.
Γύρισα πίσω και τί είδα.....τη μαμά και τον μπαμπά να με κοιτάνε από το παιδικό μου παράθυρο. Χάρηκα πραγματικά που ήταν ακόμα εκεί. Η βροχή πότε σταματούσε και πότε δυνάμωνε. Κοίταξα γύρω κι είδα τους φίλους μου και χάρηκα περισσότερο. Είδα κι έναν άνδρα όλο αγάπη να έρχεται προς το μέρος μου και χάρηκα ακόμη περισσότερο. Την ίδια στιγμή άκουσα αγαπημένες μουσικές κι ήρθαν κι άλλοι άνθρωποι. Άλλοι διαβάζαν ποίηση κι άλλοι ανέκδοτα. Κάποιοι ζωγράφιζαν κι άλλοι κινηματογραφούσαν το όλο σκηνικό.
Το επόμενο λεωφορείο ήρθε. Η στάση που περίμενα δεν είχε όνομα. Το πούλμαν σταμάτησε και μπήκαμε όλοι μέσα. Αναρωτήθηκα... "πού μας πάει το πουλμανάκι;" Ίσως να μην είχε σημασία να γνωρίζω το που. Ήταν μαζί μου αυτοί που ήθελα κι όσοι δεν ήταν προφανώς δεν έπρεπε να είναι. Ήμουν σίγουρη ότι η διαδρομή θα ήταν, αν μη τι άλλο, πολύ ενδιαφέρουσα. Θα έβρεχε, μπορεί και να χιόνιζε αλλά θα είμαστε όλοι μαζί παρεά και κάπως θα το διασκεδάζαμε. Και κοιτώντας πίσω πάντα θα έβλεπα τη μαμά και τον μπαμπά να με κοιτούν στο ταξίδι της ζωής μου.

                                           15 Ιανουραίου 2009, Σ.Α.

I am ready to shoot again!