Η ΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Μέσα στην αλαφροσύνη του αστικού πλήθους ο ήλιος κι η βροχή παίζουν κρυφτό κι όλοι μουρμουρίζουν και γκρινιάζουν που θα βρέξει. Κανείς δε σκέφτηκε ότι αυτός ο ήλιος ο ζεστός, ο δικός μας ο ήλιος, κουράστηκε να ζεσταίνει τις καρδιές μας, κουράστηκε να προσπαθεί να φωτίζει τη μουντάδα αυτής της πόλης, της οποίας εμείς είμαστε η αιτία κι ότι απλά είπε λίγο να ξεκουραστεί αφήνωντας στο πόστο του λίγη βροχούλα, που κι αυτή έχασε την αθωότητά της από τη δική μας την απληστία, για να έχουμε να γκρινιάξουμε για κάτι μιας κι η γκρίνια τελευταία, είναι η μόνη αφορμή επικοινωνίας. Αλλά όχι! Μάλλον λάθος κάνω! Υπάρχει επικοινωνία! Ηλεκτρονική, καλωδιακή δορυφορική. Αλλά ποιος έχει το χρόνο να σκεφτεί που πήγε η αληθινή επικοινωνία, αυτή των ματιών, αφού σπαταλάμε πολύτιμο χρόνο για την εύρεση κινητού τηλεφώνου (κινούνται τα τηλέφωνα;) τελευταίας τεχνολογίας βέβαια, γιατί ξαφνικά μας νοιάζει να φωτογραφίζουμε την καλή μας και τον καλό μας και να ξοδεύουμε άπειρα λεπτά σχηματίζοντας SMS - μερικοί από την πολλή χρήση έχουμε μάθει το τυφλό σύστημα - κι έτσι νομίζουμε ότι συσφίγγονται οι σχέσεις μας και κοιμόμαστε το βράδυ με συνείδηση ήσυχη κι ελαφριά καρδιά που λέει στον καλό μας καληνύχτα η οθόνη μιας συκευής κι όχι τα χείλη μας. Γιατί, τί είναι πιο όμορφο από τα ραδιοκύματα που κάνουν βόλτες από τηλέφωνο σε τηλέφωνο με δεκάδες χιλιόμετρα απόστασης; Σίγουρα όχι δυό ανθρώπινα χείλη που τρεμάμενα από έρωτα ξεστομίζουν την καληνύχτα εκπέποντας όχι ραδιοκύματα αλλά μια ζεστή ανάσα που με τίποτα δε μπορεί να αποτυπωθεί με κανένα από αυτά τα γλυκούλικα συμβολάκια που γεννάει η κινητή μαςσυσκευή. Λοιπόν αυτά!