Ένα αιματηρό χρονικό

ΣΑΒΒΑΤΟ 22 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2009, 8.3Ο ΠΜ.

Eίχα αποφασίσει την προηγούμενη νύχτα να μην βάλω
ξυπνητήρι, για να ξεκουραστώ από την ένταση της εβδομάδας. Μετά πό λίγες ώρες ύπνου ένα φως άνοιξε τα μάτια μου...ένα φως αλλιώτικο από το σύνθες γλυκό καλοκαιριάτικο φως. Μέσα από τις γρύλλιες έμπαινε ο πρωινός ήλιος που κοκκίνισε τα πάντα γύρω μου...αν και μισάνοιχτα τα μάτια μου, ο συνειρμός έγινε  πάραυτα! Πρέπει να είναι φωτιά... πετάχτηκα στο μπαλκόνι...ο ήλιος αιμορραγούσε... άνοιξα την τηλεόραση.....σαπουνόπερες, ταινίες, κινούμενα σχέδια..."μα τί γίνεται", αναρωτήθηκα...μπήκα 

γρήγορα στο internet κι εκεί πρωτοδιάβασα για 

τη φωτιά στο Γραμματικό.

Όσοι με γνωρίζετε καλά, ξέρετε ότι κάνω πυροφύλαξη στην Πάρνηθα. Πήρα τον φίλο και συνεθελοντή Γιώργο να μάθω. Μένει στην Άνοιξη κι έχει ασύρμτο στο σπίτι - ήμουν σίγουρη ότι θα ήξερε....κι επιβεβαιώθηκα. Έμαθα για το ξέσπασμα της φωτιάς στο Γραμματικό αργά τη νύχτα. Κάποιοι λένε ξέσπασε από ανάφλεξη σε χωματερή....άλλοι μιλούν για εμπρησμό. 
Η φωτιά σβήστηκε, μα πολύ νωρίς το πρωϊ αναζωπυρθώθηκε - 

ούτε τα αεροπλάνα δεν πρόλαβαν να σηκωθούν κι ο άνεμος λυσσομανούσε στην κυριολεξία.Στο μεταξύ τα κανάλια άρχισαν να μεταδίδουν 

το κακό. 

Όσο περνούσε η ώρα, περνούσε κι η φωτιά τις γλώσσες της πάνω από τα δέντρα κι έπειτα πάνω κι από σπίτια. Γραμματικό κι έπειτα Βαρνάβας από τη μια και Μαραθώνας από την άλλη. Είχα βρεθεί, θυμάμαι στον Βαρνάβα, πριν από μερικά χρόνια κι είχα εντυπωσιαστεί από την βλάστηση και την ομορφιά.

"Τί θα κάνουμε με την Πάρνηθα", ΄ρωτησα τον Γιώργο. Σημειωτέον, ότι ο Γιώργος είναι συντονιστής της ομάδας μας δασοπυρόσβεσης. Θα πήγαινε με κάποιους να δει τί συμβαίνει.Συνεννοηθήκαμε να κρατήσω δυνάμεις για περιπολία την Κυριακή. Έπεσα για ύπνο μιας ώρας το απόγευμα, στην σκέψη ότι μπορεί και να χρειαζόταν να συνδράμω αργότερα.
Ξύπνησα κι έκατσα στην άκρη του καναπέ με ένα βιβλίο στο χέρι. Αν και στον πρώτο όροφο είχα θέα τον ουρανό. Άλλαζε χρώματα....ο άνεμος μια έφερνε τους γκρίζους καπνούς και μαυρίζαν όλα και μια καθάριζε. Η δύση του ηλίου ήταν από τις πιο αιμτηρές που έχω δει - δυστυχώς είχα την ατυχία να έχω ζήσει κι άλλες φωτιές....Δεν άντεξα...άφησα το βιβλίο στην άκρη, ντύθηκα κι έφυγα. 

Στο μεταξύ μου είπε στο τηλέφωνο ότι η φωτιά πλεόν ξέφυγε στην Πεντέλη από απερισκεψία.Η ομάδα τοποθετήθηκε σε σημείο μαζί με άλλους εθελοντές του Δήμου της περιοχής. 
Κι ήρθαν οι κάμερες για να πάρουν πλάνα κι άρχισαν να σβήνουν όλοι μαζί και κάτι κατάφερναν. Μα με το φευγιό τυο τηλεοτπικού συνεργείου, φύγαν κι οι εθελοντές του Δήμου. Άραγε βαρέθηκαν; Άραγε πήραν εντολή να φύγουν; 

Mα, αν γινόταν αυτό θα έπρεπε να ενημερωθούν οι 
υπόλοιποι, άρα μάλλον δεν έγινε το τελευταίο...κι έτσι 
μείναν οι δικοί μας,4-5 άτομα, να σβήνουν και να μην 
φυλάει τα νώτα τους κανείς και με τις υδροφόρες 
να την έχουν κοπανήσει. Ευτυχώς βρέθηκε πυροσβεστικό 
κοντά και τους απεγκλώβισε με κίνδυνο δικό τους.

Ώρα 21.00.

Φτάνω στη Πάρνηθα, σε σημείο όπου μας υποδεικνύει 

η πυροσβεστική να μείνουμε για έλεγχο. Οι περισσότερες 

δυνάμεις είναι στα μεγάλα μέτωπα. Ήταν ηα κτάλληλη 

ευκαιρία για οποιονδηποτε εμπρηστή να κάνει την Πάνρηθα μπουρλότο. Κι έτσι έγινε. Όταν έφτασα, τα παιδιά μόλις είχαν σβήσει μια μικρή εστία που ξέσπασε από το πουθενά κι εντοπίστηκε από άλλον δικό μας εθελοντή (εθελόντρια για την ακρίβεια) που προτίμησε ανεξάρτητη περιπολία στις στροφές της Πάρνηθας από καφέ στο σπίτι ή στην καφετέρια.

Η ώρα πέρασε και για να εκεμταλλευτούμε δυνάμειςχωριστήκαμε σε βάρδυες. Σημειωτέον, ότι ο 
αντιδασάρχης Πάρνηθας, μας επισκέφτηκε 3 φορές και 
μάλιστα μας έφερε και φαγώσιμα.

Περιπολικά και αυτοκίνητα του φορέα διαχείρισης του

δρυμού όργωναν όλη νύχτα τον ορεινό όγκο της Πάρνηθας.
Κι εμείς εκεί! Με μιαν υδροφόρα παρέα, να σβήνουμε που και που μικρές αναζωπυρώσεις από την μικρή απογευματινή φωτιά,σ το σημείο Μετόχι.Κατά τις 3.30 το πρωϊ ακούσαμε κι πυροβολισμούς! Τρεις με μικρά διαλείμματα από 7-8 τουφεκιές τη φορά - το πιο πιθανό: κηνυγετικές τουφεκιές! Βλέπετε, νέα 

ρυθμιστική για το κηνύγι επιστρέπει το φονικό "σπορ" από τις 20 Αυγούστου καί στην περιοχή!.

Ώρα 5.30. Μαζεύουμε τις εγκαταστάσεις - δηλ. τις αντλίες του νερού που είχαμε απλώσει τριγύρω.

Ώρα 6.00. Στον δρόμο για το σπίτι. Ο ορίζοντας συνεχίζει να αιμορραγεί, μαζί και η καρδιά μας. Δε νομίζω ότι έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα τό τί έχει συμβεί....

Ώρα 6.45. Παρκάρω έξω από το σπίτι. Σε όλη τη διδρομή ακούω το ραδιοόφωνο του ΣΚΑΙ. Πολλά και διάφορα λέγονται από δημοσιογράφους, τις αρχές, τους πολίτες. Μα το πιο σπαρκτικό το είπε μια γιαγιά, 80 ετών, κάτοικος Άνω Σουλίου : Ένα παράπονο έχω από το ραδιόφωνο. Όλη νύχτα μιλάτε για τον Διόνυσο, τον Βαρνάβα, τον Άγ. Στέφανο και την Εκάλη. Ξημέρωσε και πάλι μιλάτε για τον Αγ. Στέφανο και την Εκάλη. Κι από χθες ο δήμαρχός μας παρακαλάει για βοήθεια. 

Το σπίτι μου κάηκε. Εϊμαι μόνη μου..Π Ο Υ Ν Α Π Α Ω ; 
Oι γείτονες με βγάλαν έξω...κάντε κάτι γιατί η φωτιά θα περάσει και στο Κάτω Σούλι. Οι άλλοι έχουν λεφτά να ξαναφτιάξουν τις βίλλες τους. Εμείς είμαστε φτωχοί άνθρωποι...

Και ο χρόνος συνεχίζει το ταξίδι του...αποφασισμένος 
εξ αρχής να μην επιστρέψει ποτέ...

(ευχαριστώ τις εκδόσεις διάπυροΝ,που ανάρτησαν 
το κείμενό μου στην ιστοσελίδα τους, στη θέση 
"προτάσεις/κείμενα"  http://diapyron.com/page_id=43)